bijna laatste concert met Schoenberg Ensemble
KlassiekASKO/Schönberg o.l.v. Reinbert de Leeuw, met Susanne van Els, altviool, Pauline Post, piano en Joseph Puglia, viool. Werken van Zuidam en Adams. Gehoord:
18/6 Concertgebouw, Amsterdam.
Door Jochem Valkenburg
Creativiteit laat zich niet forceren,
en componeren kost ook nog gewoon tijd. Geen echte verrassing dus, dat componist RobZuidam, die onlangs zijn opera Adam in ballingschap afleverde bij De Nederlandse Opera, er niet in slaagde daarnaast ook nog even een liederen cyclus te voltooien. Die was wel besteld door Asko/Schönberg, dat nu maar twee oudere werken speelde: het Octet(1992), en Music for Viola, Piano and Ensemble( 2004).
Het Octet – niet Zuidams beste werk, maar al wel inventief en consistent – had sexier mogen klinken. De groove, de bluenotes en de scherpe contrasten kwamen nu wat flets over. Susanne van Els soleerde schitterend in Music for Viola, Piano and Ensemble. Ze maakte zich met minimale, maar intens geladen motieven los van het ensemble, dat haar soms cartoonesk onderbrak, en dan juist weer elegisch begeleidde. Pianiste Pauline Post was met beheerste kracht haar muzikale secondant.
In John Adams’ Son of Chamber Symphony(2006) was het opnieuw Van Els die, nu midden in het ensemble gezeten, de kar trok, samen met violiste Marijke van Kooten. Vurig en geestdriftig brachten ze samen een enorme ritmische drive in het eerste deel, dat ritmisch wat Caribisch aandoet, en het spectaculaire derde deel, een soort Philip Glass onder extreme druk. In het weldadige middenstuk sponnen juist de blazers mooi lange lijnen, alvorens de muziek natuurlijk te laten evolueren naar een bewust houterig swingende variant van zichzelf.
Een bijzonder debuut maakte de jonge violist Joseph Puglia. Vorig jaar studeerde de geboren New Yorker af aan hetConservatorium van Den Haag. Hij trad opals concertmeester bij een aantal buitenlandse concerten vanAsko/Schönberg, en mocht nu al soleren in Adams Vi o o l c o n c e r t (1993).
Puglia maakteindruk met een lenige, kernachtige en waar nodig oerdiepe toon, uit een splinternieuwe Gaybaryan-viool, bouwjaar 2009. Helaas verdween hij geregeld in zijnbladmuziek, waardoor hij niet altijd toekwam aan de grotere opbouw van zijn betoog.
Essentiële muzikale wendingen kwamen geregeld uit delucht vallen. Maar inhet watervluggeslotdeel ‘To c c a r e ’, met een percussief klinkend orkest, vloog Puglia als
volleerd virtuoos door de noten, soms even omkijkendwaar dirigent De Leeuw nou bleef. Het leverde hem een ovatie op.
Holland Festival
|
